Vernieuwing zonder vervreemding
De Passiespelen zijn al een traditie van bijna een eeuw oud. Theatraal is, ook dankzij de laatste edities, duidelijk geworden dat de zeggingskracht van het duizenden jaren oude verhaal ook vandaag de dag nog aanwezig is. Veel mensen in de hedendaagse ontkerkelijkte samenleving vol verschillende levensovertuigingen herkennen de oorsprong van veel van onze cultuur echter niet meer. Denk aan rituelen, feestdagen, symboliek in beelden en schilderijen of spreekwoorden. Ze ontdekken zo jammer genoeg ook de daarin verborgen menselijke waarden niet meer.
Het doel voor 2026: een voorstelling, boeiend, verrijkend, verbindend en actueler dan ooit. De uitvoering in 2026 zal echt vernieuwend zijn. Met de bewuste keuze voor Michel Sluysmans van Toneelgroep Maastricht en Frans Pollux is dat ook te verwachten.
Bestuur, Klankbordgroep en de cast hebben het script al gelezen. En ja, iedereen was verrast. We hebben de eerste workshops mogen zien en die bevestigen dat de combinatie van het artistiek team met de inzet van onze eigen mensen veelbelovend is. De rolverdeling en invulling wordt als gevolg van het vernieuwende script verrassend. Jezus krijgt in de 12 scenes een centrale rol. Onze vaste bezoekers zien een andere kant van ‘hun’ Jezus. Anderen maken kennis met een gedreven man. Hij wordt namelijk niet in de eerste plaats een zoon van God, maar een mens van vlees en bloed met twijfels en dromen.
Herkenbaar en dus invoelbaar voor onze (nieuwe) toeschouwers.
Een heel mooie en unieke vondst in Kruisig Mij zijn de flashbacks naar Jezus’ jaren als kind. Thuis, bij zijn nog jonge ouders. Zo maken we mee hoe het leven iemand vormt. We leren drijfveren snappen. Jezus ‘leeft’ in de nieuwe Passiespelen de bijna bovenmenselijke boodschap die gebaseerd is op geloof, hoop en liefde.
Wat theatraal sterk zal werken is de keuze om in sommige scènes Jezus richting publiek te laten spelen; heel direct. Het publiek wordt letterlijk gevraagd na te denken over de tijdloze menselijke waarden die in het bijbelverhaal zitten. Zoals Michel Sluysmans zegt, ‘Het lijdensverhaal is de rode draad in de werkelijkheid van nu’. Natuurlijk wordt deze manier van spelen een echte uitdaging voor onze hoofdrolspelers.
Ook zijn er, op verzoek van het bestuur, meer vrouwenrollen. Het artistiek team maakt hier, artistiek gezien, even opvallende als respectvolle keuzes. Wie goed kijkt en luistert zal straks ervaren dat het voor de boodschap zelf eigenlijk niet uitmaakt. Wie zich echt in het lijdensverhaal laat onderdompelen ontdekt de universele en tijdloze menselijke waarden. Wie de nieuwe Passiespelen straks bezoekt ziet dus andere accenten en meer een zoektocht naar drijfveren dan een herkenbare verbeelding van het voor zovelen al bekende verhaal. De Passiespelen 2026 gaan ook niet voor een uitvoering volgens de geïllustreerde bijbel. Een aantal artistieke keuzes zal zeker vragen oproepen, discussies zelfs. Dat mag ook. Het zijn, daar zijn we van overtuigd, geen keuzes om te choqueren maar om mensen aan het denken te zetten. Wie het nieuws volgt ziet dat de realiteit vraagt om die nieuwe invalshoeken. Zo blijft het oude verhaal ook voor nu relevant.